ორშაბათი გათენდა. საწოლშივე გავიგე წვიმის ხმა. ადგომა გეზარება ადამიანს წვიმიან ამინდში, მაგრამ სკოლაში მოსწავლეები მელიან, ამიტომ საჩქაროდ ვდგები, ვემზადები და მივდივარ სკოლაში. კლასში საკმაოდ გაწუწული და მობუზული მოსწავლეები შემოდიან. პირველი გაკვეთილი ქართული გვაქვს და ასახნელი მაქვს ლექსი რომელიც წვიმას ეძღვნება. ამასობაში წვიმაში თოვლიც გამოერია, თუმცა მალევე გადაიღო და ისევ წვიმა მოდის. გამახსენდა ჩემი შვილის სიტყვები: ჩემს დათესილ კარტოფილს და ახლად გადარგულ მარწყვს წვიმა ძალიან მოუხდებაო. მართლაც მოუხდება ბაღ-ბოსტანს და მთა-ველს გაზაფხულის წვიმა. ჩვენ თბილ ოთახში ვართ, წვიმა არ გვასველებს და რატომ უნდა ვიყოთ ცუდ ხასიათზე? ხასიათი გამომისწორდა, ლექსიც წავიკითხეთ და მოსწავლეებს შევთავაზე თავისუფალი თემის დაწერა "რას მეჩურჩულებიან წვიმის წვეთები?" ასეთი განსხვავებული თავისუფალი თემა ჯერ არ დაუწერიათ, ამიტომაც დაიბნენ. თემუკამ გააპროტესტა"' წვიმის წვეთები არ საუბრობენ და ტყუილი დავწერო?" მე მას ახლახან შესწავლილი ვაჟა-ფშაველას ნაწარმოებები გავახსენე: " არც ია ლაპარაკობს, არც ხმელი წიფელი, არც წიფლისჩიტა, მაგრამ მწერალმა ისინი აალაპარაკა. მოდით ჩვენთ გავხდეთ პატარა მწერლები და ავალაპარაკოთ წვიმის წვეთები". ამ წინადადებამ სითამამე შემატა მათ. გაიხსენეს რისთვის არის სასარგებლო წვიმა და მეორე დღეს ასეთი მშვენიერი თემები წაგვიკითხეს. ყველაზე გახარებული თემუკა იყო:"იცით, მე ნამდვილი მოთხრობა დავწერე!" და ერთი სული ჰქონდა როდის წაგვიკითხავდა თავის ნაშრომს. ყველას უნდოდა თავისი ნაშრომის წაკითხვა. აი, ასე დავწერეთ ჩვენი პირველი "სერიოზული" თავისუფალი თემა. იმედია მოგეწონებათ. მე ყველა თემა მომეწონა.
.jpg)
